مترسکی شبیه یک پرنده پر کلاغ پر

منم هنوز مانده ام در انزوای یک سفر

سفر به عمق چشم ٬ تو حلول ماه چهارده

مسافرم نگه بدار مسافری که در به در

که خام چشم تو شده و آن کویر چشمهات

و تشنه ی لبان تو بدون هیچ دردسر

و داغ می شود نگات و داغ می شود لبت

وخواب می روی و من برای جسم تو تبر

و نیمه های ماه بود که سوخت و هنوز هم

مترسکی برای من ٬ مترسکی که شعله ور

مترسکی که سوخته درون وحشت خودش

وگریه می کند هنوز ٬ چرا خدا ٬ مراببر

پرنده پر ٬ ستاره پر و ماه هم پریده بود

منم درون جاده و در انزوای یک سفر

   این تمـــــام درد من برای دختر رمان

   دختری که مانده بر سکوت صفحه ی خزان

   چند ثانیه زمــــــان جلو عقب شده و او

   خط به خط و مو به مو موازی است بازمان

   می کشید و می کشید و خط به روی خط ولی

   دخترک هنـــــــوز مانده در حصار آسمان

   می دود دوان دوان و پــله پــله سوی تو

   می شود فرشته ات در این فضای بیکران

   می دوی به سوی او و صید می کند نگات

   عاشقی که جذب چشمهای دختر جوان ...


   دیر می شود و چشم او هنوز مانده است

   پشت در به انتظـار دختری که این زمان

ـــ چشم او درون قــاب کوچک سیاه رنگ

   چشم او نماد مرگ بی گمـــان آسمان

   صفحه خیس می شود عبور ثانیه ولی

   صفحه خیس می شود بمان بمان بمان بمان


  عکس پاره پاره ٬ عشق مرده ٬ حرف هم نمانده است

  دختــــــــرک مچاله شد درون صفحه ی رمان 

                                                    
 

. . .

صدای بوق اتو ... بوس روی گونه ی زن
 
و چشمهای سیاهش ترانه می خواندن

و ماه گریه کنان سوی چشمهام آمد

چه چشمهای قشنگی نگام کن حتما

مرا دوباره بخوان سوی چشمهای خودت

صــــدات را هیجــانی گرفته در دامن

سپید بود و سیاه و سپید بود و نگات

برای شاعر خسته بهانه بود اصلا

که چشمهای تو را توی شعر هجی کرد

چه چشم ها ی ق شن گی  خدا   تو   را   با  من...


درست زیر درخت انار می رقصید

...


و ماه گریه کنان سوی چشمهام آمد

و قطره قطره ی باران و گونه های من...



تمام می شود و ذهن من هنوز آنجاست

صدای بوق اتو ... بوس روی گونه ی تو

                                                                 




به سراغ من اگر می آیید

نرم و آهسته بیایید

مبادا که ترک بردارد

چینی نازک

تنهایی

من ...

                                                                            

(سیاه چشم)

سلام دوستان این اولین مثنوی که گفتم امیدوارم که اگه مشکل داشت منو ببخشید و خیلی

دوست دارم که نظرتون رو در مورد این مثنوی بدونم . خدا نگهدار



زن بود و دو تا چشم سیاهش اما

در عمق نگـــــاه من که راهش اما

کی بود؟!دو تاچشم سیاهش هم رفت

در رد ستــــارگان نگاهش هم رفت

امروز دوتاچشم سیاهش می خوام

فردا که صداو آن نگاهش می خوام

صد بار دعـــا میکنم این بار که زن

از دست بلوریــن خودش در دامن

گلهای شقایق و گل یاس و سپید

گل چید ٬برای من ولی یاس نچید

من منتظرم ٬ دوبــاره زن می آید

خندان و رها به سوی من می آید

من منتظرم درون یک بــاغ سپید

زیبا تر از این که هیچ زن هیچ ندید

من آمــده ام تا که غلامت بشوم

یک عمر فدای آن سلامت بشوم

چشمام همیشه در نگاهت تر بود

دستات همیشه در جدایی سر بود

دردی ست برای من که تو ناز کنی

از کنج لبم دوبــــــاره پـــــرواز کنی

یک نقطه ی کوچک که نمی دانم کیست

این بــــار دو چشم منتظر باز گریست

او رفت و منـــــم هنوز اینجا تنهـــام

او رفته ولی هنوز خیسه چشمام

او رفته ولی هنوز می مــــانم من

در خلوت جاده باز می خوانم من

می خوانم و شب هنوز خسته ٬نومید

یک عمر گذشت ٬ بی تفاوت خنــدید

او رفــت و تمام خاطـــــراتم را برد

در موج نگاه من ولی اشک نمرد

او رفته  ولی  نگاه  من  بارانیست

رؤیای (سیاه چشم) زن بارانیست

سلام


خدایا تو به من زیستن را بیاموز مردن را خود خواهم آموخت   
                            
                                                                        
                                              (دکتر علی شریعتی )



تا توانی دلی بدست آور    دل شکستن هنر نمی باشد        
                   
 
                                         (خواجه عبد الله انصاری )

**غزل تکراری**

شروع می شــود این ماجــــــرای تکراری

نگـــــــــاه های پیاپی ،صـــــــدای تکراری

برای من که همیشه ســــــکوت بوده و بس

سوال های دروغین ،چـــــــــرای تکراری

و رعـد آمـد و بـــــاران نگــــاه من تر شد

وشعر پر شده از این فضــــــــای تکراری

سکــــــــــانس آخر فیلمم برای تو باران

سکــــــــانس پر هیجان با نمای تکراری

که میرســـــیم به هم ما دو تا کبوتر عشق

و کـــــــــــات میدهد این انتهای تکراری

دلیل رویش شعرم...

دوبـــاره دیده ی خود را  به  ماه خواهم  داد

به شعرها ی  ســـپید و ســــیاه  خواهم  داد

و رو به سـوی تو آری نگاه خواهـــــم کرد

و عمق چشم خودم را به راه خواهـــــم داد

به جــــاده و به افق های دور دست و تهـی

میان سرخــــی قــــــلبم پناه خواهــــــم داد
 
برای چشم ســــــیاهت ترانه خواهم گـفت

و درد هــــای دلـم را به آه خواهــــــم داد

و شــــ-عرهای تو را رو سپید خواهم کرد

و شعرهای خودم را به چاه خواهـــ--م داد

 دلیل رویش شعرم تو باز خواهی گشت

نخستین گناه من
                           عشق
                                 و تو
                                        نخستین گناه عالم...
سرخ گونه هایت را
                         به سرخترین سیب های عالم نمی بخشم...
باران که بیاید 
                    ای دختر زیبای آسمان
                                   قطره های محصور در میان مژه هایت 
                                                                                  معنا میگیرد

تو را به عروسی باران می برم
                                            باید رقصید
                                                            پای کوبید
                                                                           و باید...
 
عشق نخستین گناه من بود
                                      و تو 
                                             نخستین گناه که نه
اولین آرزوی سبز عالمی ...
                                     تو را به میهمانی باران خواهم برد...