دوبـــاره دیده ی خود را به ماه خواهم داد
به شعرها ی ســـپید و ســــیاه خواهم داد
و رو به سـوی تو آری نگاه خواهـــــم کرد
و عمق چشم خودم را به راه خواهـــــم داد
به جــــاده و به افق های دور دست و تهـی
میان سرخــــی قــــــلبم پناه خواهــــــم داد
برای چشم ســــــیاهت ترانه خواهم گـفت
و درد هــــای دلـم را به آه خواهــــــم داد
و شــــ-عرهای تو را رو سپید خواهم کرد
و شعرهای خودم را به چاه خواهـــ--م داد
دلیل رویش شعرم تو باز خواهی گشت
نخستین گناه من
عشق
و تو
نخستین گناه عالم...
سرخ گونه هایت را
به سرخترین سیب های عالم نمی بخشم...
باران که بیاید
ای دختر زیبای آسمان
قطره های محصور در میان مژه هایت
معنا میگیرد
تو را به عروسی باران می برم
باید رقصید
پای کوبید
و باید...
عشق نخستین گناه من بود
و تو
نخستین گناه که نه
اولین آرزوی سبز عالمی ...
تو را به میهمانی باران خواهم برد...